Met welke gedachte stapte jij uit bed vanmorgen?

Met welke gedachte stapte jij uit bed vanmorgen?
(Een slapeloos avontuur in drie bedrijven en een halve kop koffie)

Het was 04:17 toen ik wakker werd van… ja, van wat eigenlijk?

Misschien was het een droom over een gemiste deadline. Misschien was het de kat die besloot dat mijn buik een trampoline is. Misschien was het gewoon mijn brein dat dacht: “Hé, we hebben al vier uur geslapen, zullen we weer gaan piekeren?”

Ik draaide me om. Laken in de knoop, kussen warm als een ovensteen. Mijn partner sliep natuurlijk als een roos – zo’n dikke, onbewuste roos die in zijn slaap nog net géén opera zingt maar het probeert. Ik overwoog even om hem wakker te maken met een diepe zucht, puur voor het gezelschap. Heb ik niet gedaan. Je groeit als mens, hè.

Tegen 05:00 was ik innerlijk al verhuisd naar een hutje op de hei waar slaap wél bestaat. Tegen 06:00 gaf ik het op. Ik zat op de rand van het bed, kijkend naar de vloer alsof daar antwoorden lagen. Mijn eerste gedachte? Waarom ben ik al wakker terwijl zelfs de vuilniswagen nog ligt te tukken?

Toch stond ik op.
Niet moedig. Niet fris. Meer als een zombie die per ongeluk op een maandag is herrezen. Maar hé – ik bewoog.

Mijn lijf voelde als een natte spons met wifi-problemen. Mijn hoofd leek gevuld met mist en het geheugen van een vergiet. De spiegel bevestigde mijn vermoedens: wallen zo diep dat je er een vakantie in kunt boeken.

En toen kwam die vraag in me op:
Met welke gedachte stapte jij uit bed, vanmorgen?

Eerlijk?
“Ik ga vandaag minimaal drie mensen bijten.”
Of: “Als iemand tegen me zegt ‘Je ziet er moe uit’, huil ik.”
Maar ergens daarachter zat ook een andere gedachte. Iets zachts. Iets dat fluisterde: Je doet het toch maar.

En dat toch maar is iets. Want je hoeft geen marathon te rennen om jezelf op de schouder te kloppen. Soms is opstaan na een slapeloze nacht al een prestatie van Olympisch niveau. Vooral als je het presteert om geen koffie te morsen terwijl je ogen nog niet volledig open zijn.

Dus ik maakte koffie. (Sterk genoeg om een paard wakker te maken.)
Ik gooide water in mijn gezicht – per ongeluk ook in mijn oor, want coördinatie is optioneel als je maar vier uur slaap hebt gehad.
En ik begon. Langzaam. Mok in de hand. Hart in de juiste plek. En die ene gedachte in m’n achterhoofd: Ik ben doodmoe, maar ik ben er.

We vergeten soms hoe knap dat is. Niet het eruitzien als een wandelende slaap tekort-campagne – dat komt vanzelf. Maar gewoon: het doen. De dag ingaan, zelfs als je je voelt alsof je gisteravond in een wasmachine bent gestopt op standje “chaos.”

En weet je wat? Je bent niet de enige. Er zijn hele geheime genootschappen van mensen die elkaar herkennen aan hun gaap, hun koffievlekken op hun trui, en hun blik die zegt: “Praat pas tegen me als ik een tweede kop op heb.”

Dus als jij dit leest en je denkt: Ja, ik heb ook zo’n ochtend, dan zeg ik: Welkom bij de club. 21% van de mensen wordt geregeld wakker in de nacht, als je daarna weer kunt slapen is er niets aan de hand.

Je nacht begint bij die eerste gedachte als je wakker wordt.

Een negatieve gedachte neem je mee je dag in en bepaald deze maar al te vaak. Draai de negativiteit om naar iets positiefs en je energie voor die dag zal anders zijn. Als je de hele dag een rot gevoel met je meedraagt zal de komende nacht niet veel anders verlopen. Je hebt automatisch stress gemaakt zodat je weer minder slaapt. Word je bewust van die ene gedachte door een tijdje bij te houden wat je denkt, dit kan een groot verschil maken.

En morgen? Misschien slaap je wél door. Misschien ook niet. Maar wat er ook gebeurt: je staat op. Met tegenzin, met humor, met koffie. En hopelijk een stukje bewustzijn van je eerste gedachte die je zo kan draaien dat je toch positief de dag doorkomt. Makkelijk? Zeker niet, maar plafonddienst is dat ook niet. En dat is genoeg.

ps: wist je dat je een gratis e-book kunt downloaden? je vindt hem hier

pss: wil je met mij werken? mijn aanbod vind je hier